Edwin Grissen

De vraag waarom Edwin kunstenaar is geworden is redelijk eenvoudig te beantwoorden. Hij voelt zich van kind af aan al aangetrokken tot het medium tekenen. Waarom maakt hij wat hij maakt? Dit ligt wat gecompliceerder, omdat het een beetje een reis zonder einddoel is geworden. De definitie voor kunst is volgens hem alles wat door de mens gemaakt is en wat alleen zichzelf tot doel heeft en niks anders, alleen dan er te zijn.

Zo is het leven ook eigenlijk. Het leven kan alleen beschouwd worden van buitenaf en dat is voor ons stervelingen niet mogelijk. Alles daarbuiten maakt ons tot een nietig en kwetsbaar wezen, gedoemd eenmaal te sterven. Deze mystieke ‘buitenwereld’ geeft aanleiding tot het besef dat de mens deel uitmaakt van een groter geheel. Dit is wat hem intrigeert. Dit is wat hij beelden doet maken van landschappen. Het is nooit die ene golf die hem boeit en misschien zelfs niet de zee. Het is meer de onbegrensde ruimte en de transitie van water naar lucht. Twee elementen die nooit stil staan. Vluchtig. Ongrijpbaar. Iets wat het leven geeft en ook weer neemt. De mens probeert te overleven temidden van het tumult. De bron van zijn werk ligt in de analogie, die hij maakt tussen de zee en het leven.
Zoals hij zoekt naar zijn weg in dit bestaan, zoekt hij tevens naar de vorm om dit uit te drukken.